توضیح اسماعیل خوئی
در رابطه با سروده “الا ای ساده مردم”
آقای تابان گرامی
،درود بر شما
.من به برداشت هایی که از، و برخوردهایی که با، قصیده ی «الا ای ساده مردم!» شده است کاری ندارم
:تنها یک پرسش دارم، نخست، از «برخی» سینه چاکان ِ شعر ِ مردمی و، آن گاه، از روان شناسان ِ اجتماعی. و آن این است
چرا هیچ یک از سروده های- به گفته ی خود ِ این «برخی» از سینه چاکان شعر ِ مردمی – “خوب” من هرگز اینان را به سخن گفتن بر نمی انگیزد؛ و که، اما، همین که خواندن یا شنیدن ِ واژه ای از من احساسات ِ شعرشناسانه یا مردم گرایانه ی ایشان را زخمی کند، یا بیازارد، اینان پابرهنه بر اسب ِ اخلاق می جهند و به میدان ِ سخن و سیاست می تازند که واشعرا و وامردما؟
!به راستی چرا؟! چرا چنین اند این «پلنگان ِ آماده ی جهیدن»، که نیچه ازشان بیزار است و من نیز؟!
.باز هم برای تان شعر خواهم فرستاد. و از کارهای دیگرم نیز.
شاد باشید، پیروز و تندرست.
دهم فوریه ی ۲۰۰٨ – بیدرکجای لندن
:پس نویس
این هم پاسخ ِ من به دوستانی که سرزنش ام می کنند که چرا به این گونه بینندگان ِ ابرو بر فراز چشم ِ این یا آن شعر ِ خود پاسخ نمی نویسی؟
!دوستان
.هر شعری در من خودش خود را آغاز می کند به سرودن و خودش خود را پیش می برد و می انجاماند به هر کجا که می خواهد. من، در این میان، نقشی چندان بیشتر از به روی کاغذ
:آوردن ِ آن ندارم. باور کنیدو چنین است که وظیفه ی دفاع کردن از خود را نیز، هز یک از آن ها، خودش بر دوش می دارد
می خواهم بگویم، هریک از آن ها، اگر ماندنی باشد می ماند، و گرنه، دیر یا زود، فرو می افتد به چاه ِ فراموشی که همان، همانا، «زباله دانی ی تاریخ» است
.نوشته هایم، البته، جنس و جَنَم ِ دیگری دارند. چرا که از جهان ِ اندیشیدن می آیند
.در پیوند با هر یک از آن ها، من، خواه ناخواه – به گفته ی نیما یوشیج – «با همه ی عالم طَزَف ام»
.درود بر شما
ا. خ.